Altijd werd gedacht dat Berend Botje met zijn scheepje naar Zuid-Laren wilde varen. Nu blijkt dat de Beer – waarvan gedacht werd dat hij per ongeluk nooit meer om kwam – eigenlijk altijd al de intentie had naar Amerika te varen. “Ik wilde op zoek naar een betere toekomst. Een makkelijker leven.”
Ik spreek Berend Botje op een zonovergoten terras in Manhatten. Hij werkt inmiddels als accountant bij een grote Law Firm. Toen ik een maand van tevoren met zijn secretaresse sprak om een tijd af te spreken, kreeg ik te horen dat zijn agenda stampvol zat. Als ik hem twee maanden later ontmoet op de afgesproken locatie, zit de bruine beer al klaar. In driedelig pak met een grote glimmende Prada zonnbril hangt hij achteroverleunend in zijn stoel. Ik vraag hoe het met hem gaat: “Naar Amerika gaan is de beste beslissing uit mijn leven geweest,” zegt hij met een Colgate smile. “Hier heb ik alles wat mijn hartje begeert. Een zeiljacht van 12 meter, een prachtige vrouw en twee berelieve kinderen.”
Het is niet altijd koek en ei geweest. Voordat Berend naar Amerika kwam, maakt hij in 1989 de oversteek van Wit-Rusland naar het noorden van Groningen. Het was een barre tocht met de nodige obstakels. Volgens Berend kon het niet anders. Het was het pure noodzaak. “Ik werkte als fietsende circusbeer in het arme plaatsje Стайкі. Meerdere malen heb ik bij mijn trainer aangegeven dat mijn kracht niet bij het fietsen lag. Zeilen is altijd mijn grote passie geweest.” Berend beweert dat zijn trainers niet wilde luisteren. “Als je meerdere malen aangeeft dat je passie ergens anders ligt, en vervolgens wordt daar niks mee gedaan, dan is de koek naar verloop van tijd op.” De jonge beer besluit om richting Noord-Nederland te trekken op zoek naar een betere toekomst.
Eenmaal aangekomen in Groningen krijgt de jonge beer een enorme cultuurshock te verduren. “De mensen in Groningen zien niet iedere dag een enorme bruine beer. Hier en daar zie je wat verdwaalde koeien op een weiland staan. En af en toe lopen er wat schapen en bij hoge uitzondering een hert. Je merkt dat je als bruine beer toch een beetje buiten de boot valt. Dat steekt.” De problemen met betrekking tot zijn Oost-Europese grote bruine voorkomen brachten de nodige stigmatiserende associaties met zich mee. “Iedereen in Nederland vindt het op de een of andere manier al een wonder als beren broodjes kunnen smeren. Moet je nagaan hoe ze over grote bruine beren denken. Zo denigrerend. Ik ben meer dan alleen maar een kantinejuffrouw!”
De inmiddels 37 jaar oude beer neemt nog een slok van zijn Tennessee Double Honey Whiskey terwijl hij glunderend uitkijkt over de Hudson river. “Soms was de weg recht en soms was ie krom, maar als ik terugkijk op wat ik bereikt hebt zeg ik altijd tegen mezelf: hi hi hi, ha ha ha, ik sta erbij en ik kijk ernaar. Het is echt een wonder.”
Laat een antwoord achter
Je moet ingelogd zijn om een bericht achter te laten.