27 april. Een datum die ik destijds altijd vergat. Het is de datum waarop ik en mijn toenmalige vriendinnetje het Facebook Official maakten. Althans, de dag waarop ik per ongeluk – in een experimentele bui – onze prille prelatie met één druk op de knop promoveerde tot een relatie.
Met één simpele muisklik was het gebeurd. Eigenlijk wilde ik geen relatie. Maar eigenlijk ook weer wel. Het leven als single voelde gedepriveerd. Vrijheid is blijheid zeggen ze, maar altijd vrijheid hebben kan ook een sleur veroorzaken. Lust is overal te vinden. Affectie is zeldzamer.
Ik kon de schoonheid niet meer inzien van oppervlakkige contacten met vrouwen zonder enige diepgang. Het single bestaan had zijn magie verloren. Hoe vaak ik mezelf ook wijsmaakte dat erop los neuken met iedereen die ik tegenkwam het einde was, geloofde ik er zelf niet meer in. Ik kon niet voorkomen dat ik stiekem verlangde om mijn hoofd op een paar vlezige bovenbenen te leggen en tegelijkertijd gestreeld te worden door een paar zachte vingers die naar mandarijn en munt ruiken. Dat er dan toevallig Gossip Girl op stond zou me niet zoveel boeien.
‘Zowie heeft een relatie met Britt,‘ is wat Facebook met één druk op de knop de wereld in slingerde. Binnen enkele seconde was onze hele vriendenkring op de hoogte van onze toezegging tot elkaar – voor minimaal de komende paar maanden dan wel jaren dan wel altijd. Een enigszins beangstigende gedachte. Op dat moment kon ik weinig anders doen dan mezelf eraan over geven. Vroeg of laat zou ik er toch aan hebben moeten geloven.
Zo gezegd, zo gedaan. Eerst waren daar de wittebroodsweken die iedere startende relatie kent. Alles is perfect. Voor vrienden en familie lijken jullie voor een aantal weken volledig van de aardbodem te zijn verdwenen. De hormonen gieren door jullie lijf en er is alleen oog voor elkaar.
De eerste haarscheurtjes in het prille liefdesgeluk ontstaan vaak als deze liefdeshormonen en neurotransmitters niet meer op volle toeren draaien. Jouw partner die eerst perfect leek, blijkt net als jij ook maar een normaal mens te zijn met zijn eigen onhebbelijke eigenschappen. Dit is het moment waarop de eerste irritaties beginnen. Binnen onze relatie werd één ding heel duidelijk:
Ik leefde in het moment. Zij leefde van moment tot moment. Waar ik eigenlijk vaak niet eens wist welke dag het was, wilde zij weten of ik dinsdag om 15:00 uur over 3 weken iets te doen had. Haar leven was een enorme chocoladecake die ik moest delen met haar ouders, broer, opa en oma, familie en vrienden. Het was een enorme cake, dus aanvankelijk was er genoeg voor iedereen. Geen reden tot paniek. Maar gaandeweg schoven er steeds meer mensen aan. Ook hen werd allemaal een stukje beloofd van een cake die al verdeeld was. En vaak bleek dat net mijn stukje te zijn.
Gevolg: ik werd steeds hongeriger naar haar aandacht en haar agenda kwam steeds voller te staan.
Naast de witruimte in onze agenda’s, waren we op meer punten een mismatch. Vaak voelde ik me net een garnering van slagroom met chocoladesiroop en hagelslag op een pizza margherita. Zowel pizza als slagroom zijn heerlijk, maar niet samen.
Dit kwam tot uitdrukking in meningsverschillen over onbelangrijke dingen, zoals bijvoorbeeld jubilea. Jubilea zijn stom. Ik had er niets mee. Al helemaal niet iedere maand. Dit in tegenstelling tot mijn ex-wederhelft. Waarom zou je willen vieren dat je weer een maand bij elkaar bent gebleven? Is het zo’n opgave om weer een maand samen overleefd te hebben? Niet om de gevoelloze lul uit te hangen, maar is valentijn daar niet voor bedoeld?
Jezelf iedere maand herinneren aan de dag dat het allemaal begon. Dat voegt geen extra magie toe aan je relatie. Wat het wel toevoegt is teleurstelling, omdat wij mannen niet geprogrammeerd zijn jubilea te onthouden. Het is niet zonder reden dat bedrijven massaal advertentieruimte inkopen in de weken voor 14 februari (Google was my friend here).
Maar een relatie is ook offers brengen. Hoewel ik niet veel met jubilea had, wilde ik wel mijn best doen voor haar. Uiteindelijk was ze wel mijn vriendin. Ik hield van mijn plaatpizzaprinses.
27 april 2016. Een datum die in mijn geheugen gegrift staat. Het was de keer dat ik ons jubileum niet vergeten was. Twee jaar had ik ervoor nodig gehad om een jubileum te onthouden. Er was geen hint of subtiele herinnering aan te pas gekomen. Kosten nog moeite had ik gespaard. Ik had uitgepakt – misschien wel om te compenseren voor alle keren dat ik er niet aan gedacht had.
De hulp van niemand minder dan rapper Sjors werd ingeschakeld om haar een onvergetelijk herinnering aan ons tweejarig jubileum te bezorgen:
Helaas heeft mijn ex het filmpje nooit kunnen zien. Een aantal dagen voor ons 2-jarig jubileum besloot ze om een punt achter onze relatie te zetten. Zij en ik waren niet meer. Ik stond er weer alleen voor.
Met één druk op de knop werd onze relatie gedegradeerd van lovers naar leavers. ‘Maar we kunnen toch vrienden blijven?’ vroeg ze op een hoopvolle toon. Op die vraag kon ik niet serieus reageren. Het voelde voor mij als iemand die me zo’n nostalgisch Brits koekblik aanbiedt, die uiteindelijk vol blijkt te zitten met naald en garen, en hoopt dat ik daar nog net zo blij mee ben als toen hij nog vol zat met boterkoekjes.
“Als twee geliefden vrienden kunnen blijven na een break-up, dan zijn ze in mijn ogen nooit verliefd geweest”
De break-up leverde mij meer vragen op dan een heel leger aan relatie experts, psychologen en filosofen konden beantwoorden. Er was één vraag waar ik vooral veel over nadacht: wat is liefde nu eigenlijk?
Liefde gaat verder dan verliefdheid. Liefde is het verlangen dat iemand naar je verlangd. Je kan van kipnuggets houden zoveel als je wilt, maar kipnuggets zullen nooit van jou gaan houden. Echte liefde is wederzijds. Het is als jullie harten allebei drie keer over slaan als jullie elkaar zien. Zelfs op de momenten dat jullie elkaar niet uit kunnen staan. Echt liefde is het moment dat jij niet alleen jezelf bent, maar ook de ander.
Een orgasme is te koop. Liefde niet. Dat is niet zonder reden.
Fysieke aantrekkingskracht is niet genoeg voor een relatie. Verliefdheid is niet genoeg voor een relatie. Toch zijn het fragiele fundamenten waar de meeste relaties op gebouwd zijn.
Een relatie draait om het zien van de perfecties in elkaars imperfecties. Jouw levenspartner moet de persoon zijn waarmee je jouw forgettable wednesdays door kunt komen. Het moet de persoon zijn waar je jezelf nog tot aangetrokken voelt als alle chemische stofjes in je brein zijn verdwenen. Als die stofjes niet meer voor de aantrekkingskracht zorgen, zul je het namelijk echt op eigen kracht moeten doen.
Zolang die stofjes werken, kan ik maar één ding zeggen: geniet van iedere seconde samen, want voor je het weet is het weer een doodgewone maandag. Zelfs aan de beste weekenden komt een einde.
p.s. Uit groots respect en liefde geschreven voor een prachtige vrouw. Hopelijk vind jij ook jouw geluk in het leven. Dat verdien je. Je blijft mijn wolk. Achter jou schijnt de zon <3.
Laat een antwoord achter
Je moet ingelogd zijn om een bericht achter te laten.