Boek (fictie) – De mooiste vis van de zee – Marcus Pfister
RECENSIE ‘Een cover zonder glitters is voor mannen die onzeker zijn over hun geaardheid,’ zei ik ooit tegen mezelf. Sinds ik de overstap heb gemaakt van Hyves naar Facebook, denk ik vaak weemoedig terug naar glitterplaatjes. Op de cover van Pfister zijn prentenboek, de mooiste vis van de zee, is er gebruik gemaakt van een vis met glitters in overvloed. Een cover waar de Toppers jaloers op kunnen zijn. Ik evenzeer.
En niet alleen de cover spreekt tot de verbeelding. Het is een goed boek. Een dierenboek om voor te lezen bovendien, maar zich ook goed leent om zelfstandig te lezen. Een spannend verhaal over jaloezie en teleurstelling, dat zich afspeelt op de bodem van de oceaan; een plek waar tranen onzichtbaar zijn.
De verhaallijn heeft de diepgang die je van een oceanisch prentenboek mag verwachten. Pfister zoekt de diepte op met zijn idealistische proza, overgoten met een Kantiaans sausje. De koraal van het verhaal: ‘wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet’. Ofwel, behandel anderen zoals jezelf behandeld zou willen worden. De maatschappelijk moraal bepaalt hoe er sociaal gehandeld dient te worden – leve de categorische imperatief!
Regenboog is de mooiste vis van de zee, wiens schubben bezaaid zijn met zilveren schitters. Helaas is hij te trots om schubben aan andere vissen af te staan. Het gevolg is dat geen enkele vis met hem in zee wilt gaan – ze laten hem links zwemmen. Wanneer regenboog zich eenzaam voelt, besluit hij om raad te vragen bij octopus. Octopus adviseert hem om het roer om te gooien en zijn schubben af te staan. Nu willen de vissen wel met Regenboog spelen.
Regenboog wordt niet bewonderd vanwege zijn schitterende schitters, hij wordt bedonderd vanwege zijn hebberigheid. Het boek werpt een mooi perspectief op de invloed van ijdelheid en hebzucht in het sluiten van hechte vriendschappen. Marcus Pfister weet op een laagdrempelige manier een drietal hoofdzonden bespreekbaar te maken: ijdelheid, hebzucht en jaloezie. Octopus laat zien dat zien dat de vinger af en toe gerust op de zere plek gelegd mag worden als dit een groter doel dient.
Tegenover deze relatief zware onderwerpkeuze staat de luchtige stijl van Pfister die het geheel enigszins dragelijk maakt. Desondanks is de mooiste vis van de zee geen somber prentenboek. Pfister laat zien dat het nooit te laat is om te veranderen en schrijft/tekent met een positieve pen.
Een punt van kritiek is dat de auteur trots ziet als een slechte eigenschap ziet. Trots is in Nederland een beladen woord. Wij houden er niet van. Waar wij wel van houden zijn personen die ‘lekker gewoon blijven’. Blijkbaar zien we dit ook graag terug in onze vissen. De auteur dient trots niet te verwarren met arrogantie. Je kan jezelf goed voelen, zonder jezelf beter te voelen.
Te weinig trots daarentegen kan een spotlighteffect op de bescheidenheid van een persoon veroorzaken, wat een gevoel van minderwaardigheid in de hand werkt. Pfister had in dit opzicht een bepaalde nuance aan kunnen brengen. De auteur slaat de plank hier een beetje mis en heeft een te eenzijdig perspectief ingenomen. Anderzijds kan hem dit niet kwalijk genomen worden met het oog op de omvang van het boek – het prentenboek telt 12 pagina’s.
Marcus Pfister maakt met het aangrijpende ‘de mooiste vis van de zee’ duidelijk dat vriendschap een essentieel onderdeel is in de survivalkit van een kind. Het is een hoeksteen binnen onze maatschappij. Vriendschap is dan wel niet het vruchtbaarste van alle literaire motieven, maar in de handen van Pfister een motief met een oceanische diepgang.
Al met al een verhelderend boek met een verfrissende kijk, die niet misstaat in het oeuvre van een gevestigde auteur.
Laat een antwoord achter
Je moet ingelogd zijn om een bericht achter te laten.